The last two stories were in English. Sometimes it’s easier for me to write in English, especially when I’m angry for some reason. From now on I will probably mostly write in Dutch. If there are non-Dutch people that would like to read my blog, ask me and maybe I’ll make a (short) translation.
De afgelopen twee dagen zijn erg goed gegaan. Het waren twee dagen waarop ik veel te doen had, wat altijd helpt, maar waarschijnlijk is het ook het idee van een nieuwe start nu ik heb besloten alles op te schrijven. Het gaat altijd heel goed de eerste paar dagen als ik iets nieuws ben begonnen. Maar na een paar dagen worden de haren op mijn handen langer en dan wordt het moeilijk. Want volgens mij kan ik op den duur wel leren er af te blijven, maar het idee dat er straks haren op mijn handen en voeten zijn, kan ik me gewoonweg niet voorstellen. Ik heb het met de psycholoog wel gehad over laserbehandelingen, maar is dat een oplossing? Of zal ik dan beginnen aan een ander deel van mijn lichaam? Mijn armen bijvoorbeeld die tot nu toe altijd bespaard zijn gebleven?
Ik heb wel het idee dat ik over de jaren telkens een stapje dichterbij kom. Een aantal jaar geleden kon ik er zelfs niet tegen als er een donkerdere haar tussen zat in een penseel. Die moest er dan ook uit. Daar heb ik momenteel gelukkig geen last meer van. Ook Ewout blijft wat meer bespaard nu. Hij heeft wel eens een loslopend haartje op zijn schouders of op zijn rug en ondanks dat ze er op den duur wel uit moeten, gun ik ze een steeds langer leven.
Het is een stressvol jaar geweest voor mij. Beginnen met de medicijnen en met de therapie was heel zwaar. Na een half jaar medicijngebruik realiseerde ik me ineens dat ik bijna geen vrienden had gezien en bijna geen leuke dingen gedaan. Ik werd ineens heel bang. Zorgen de medicijnen ervoor dat ik saaier word en nergens meer zin in heb? Ik ben op emotioneel gebied hele erge ups en hele erge downs gewend en ondanks dat dit zwaar is, ben ik dat de afgelopen jaren ook heel erg gaan accepteren en waarderen. Want niet veel mensen kunnen zeggen dat ze zo ultiem gelukkig en vrolijk kunnen zijn als ik. Ik was bang dit te verliezen en daarmee ook mijn hele persoonlijkheid te verliezen. Ik probeer nu de leuke dingen wat bewuster op te zoeken. Waar het vroeger spontaan ging, moet ik nu wat meer mijn best doen. Maar als ik dat dan doe, dan komt de vrolijke gekke Tamara toch wel weer tevoorschijn. Ewout en ik moeten de draad nu ook weer oppakken, bewust leuke dingen gaan doen. We hebben het zwaar gehad met zijn tweeen (hij moet het ook altijd maar aanzien als het wat slechter met me gaat) en we moeten het samen gewoon weer leuk maken.
Ik heb nu wel het gevoel dat ik door het ergste heen ben en dat ik er nu aan kan gaan werken om alles weer wat op orde te krijgen.
Zaterdag 20 Maart
Zaterdag had ik een bruiloft van een theatersportvriend. ‘s Middags werd ik opgehaald met de auto en reden we naar Soest waar de bruiloft plaatsvond in een klein schattig kerkje. Het was een hele mooie gevoelige bruiloft. De bruid en de bruidegom zijn allebei heel erg gelovig (de bruidegom is predikant) en het zien van zoveel mensen bij elkaar die helemaal opgaan in het geloof, was een hele bijzondere ervaring. Ik was blij dat ik was uitgenodigd om zijn speciale dag bij te wonen en de kant van hem te zien die voor hem zo belangrijk is.
Na de bruiloft zijn we met de 3 andere theatersporters samen Chinees gaan eten en hebben we een film gekeken. De hele dag heb ik niet aan mijn haar gezeten, maar tijdens dingen als film kijken is het altijd moeilijk. Gelukkig heb ik me behoorlijk in weten te houden. Ik moet toch nog iets bedenken waarop tv kijken, een spelletje spelen of een boek lezen ook zonder haren trekken kan. Thuis kijk ik eigenlijk nooit tv zonder er nog iets anders naast te doen zodat ik mijn handen niet vrij heb.
We zijn met zijn vieren nog even de stad in te gaan om te dansen, maar vanwege een zieke in ons midden, zijn we vroeg weer naar huis gegaan. Michiel bleef bij mij slapen en is zondag ochtend weer weg gegaan. Het helpt wel als er mensen blijven slapen, want naar bed gaan is altijd nog heel lastig. Vaak kan ik niet naar bed als er nog haren op mijn handen zitten, maar met een gast erbij, wil je niet op je laten wachten.
Zaterdag: 14 pnt
Zondag 21 Maart
Vandaag gaat alles niet zo vanzelfsprekend. Ewout was weg van Zaterdag op Zondag en ik had geen plannen voor vandaag. Michiel was vroeg weer weg en dat weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Ik wilde vandaag het hele huis opruimen. (We hadden een aantal dagen geleden een hut gebouwd in de woonkamer en daarvoor het hele huis op de kop gezet.) Maar ik was vrij moe de hele dag. We zijn natuurlijk niet vroeg naar bed gegaan, maar ik heb het idee dat de medicijnen er ook wel aan bijdragen dat eerder moe ben. Sinds ik de medicijnen slik is opstaan ‘s ochtends moeilijk en doe ik regelmatig middagdutjes.
Het werd vandaag dus wat hangen en af en toe wat opruimen. Eens in de zoveel tijd kijk ik op mijn handen of er nog een haartje zit. Ze gaan er allemaal uit, maar een paar minuten later moet ik toch weer even kijken. Dan is er altijd weer wat nieuws te vinden en zo niet dan krab ik wat vel weg om te kijken of er daaronder nog een haar zit. Ook de haren onder mijn gips moeten eraan geloven. Het gips gaat steeds losser zitten en als ik heel veel moeite doe, kan ik er soms een haar uithalen. Het is frustrerend dat ik mijn pincet niet kan vinden in de chaos van het hut bouwen. Morgen bel ik de huisarts of ik voor de laatste week niet nog nieuw gips kan krijgen, want momenteel doet het meer kwaad dan goed. Niet alleen omdat ik bang ben mijn pols te forceren als ik wanhopig probeer de haren onder mijn gips eruit te halen, maar ook omdat het te los zit en wel eens pijn doet als ik een verkeerde beweging maak.
Het is nu 18:34 en het meeste aantal punten dat ik nog kan halen is 4. Straks eten en dan wil ik met Ewout nog een avondwandeling gaan maken. Hopelijk kan ik er dan de rest van de dag vanaf blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten